Haal eruit wat erin zit?!

Carpe diem quam minimum crudela postero

Het is me opgevallen dat veel mensen als levensmotto hebben: "Haal eruit wat erin zit". In eerste opzicht is deze slogan een zeer positieve uitdrukking. Men moet genieten van het leven en daarbij alles lekker doen wat men leuk vindt om te doen. Eerlijk gezegd maakt mij dit levensmotto zeer nerveus. Hoe weet ik in hemelsnaam wat het leven voor mij in petto heeft? En hoe weet ik wat er precies inzit? En hoeveel?

Nee, ik vind het maar niets.

Ik hanteer liever het levensmotto: "Zet erin, wat erin past". Het geeft me meer rust. Ik probeer activiteiten te ondernemen die op dat moment in mijn leven passen. Passen ze niet? Dan komt het wel een andere keer of juist helemaal niet. Jammer dan. Kortom, ik bekijk het van een hele andere kant en laat de momenten komen zoals ze komen.

Keuzes (door gastblogger Noralie)

Hoe ironisch is het dat ik een gastblog mag schrijven over keuzes. Het is namelijk iets waar ik ontzettend slecht in ben. Het begon al op de middelbare school bij de profielkeuze. Mijn mentor omschreef het als 'een luxeprobleem'. Normaliter kies je een profiel doordat je de vakken die je niet leuk vindt wegstreept. Op die manier blijft er vaak 1 profiel over. Mijn probleem was dat ik eigenlijk alles wel interessant vond met als gevolg dat ik veel extra keuzevakken had. Na de middelbare school ging het zo verder. Een keuze maken voor een opleiding? Onmogelijk! Daarom ben ik maar 2 studies gaan doen, met uiteraard extra keuzevakken van andere studies.

Het houdt voor mij helaas niet op bij een studie. Een hobby kiezen gaat op precies dezelfde manier, hetzelfde geldt voor een sport of een muziekinstrument. Maar ook simpele keuzes gaan niet zonder slag of stoot. Een nieuw telefoonabonnement? Drama! Ik ben dagen bezig met het vergelijken van alle deals bij alle providers voor elke telefoon. En dan hebben we het nog niet gehad over het kiezen van een gerecht in een restaurant of een drankje op het terras. Lievelingsdingen heb ik dan ook niet. Ik heb geen lievelingskleur, -getal, -dier, -auto, - boek, -film, enzovoort. Vreselijk vond ik dat om te moeten invullen in die vriendschapsboekjes.

Je hebt ze wel hoor, mensen die keuzes maken geen probleem vinden. Mensen die feilloos weten wat ze willen. Ze kiezen gewoon. Stiekem ben ik daar wel eens jaloers op. Jaloers op mensen die een passie hebben en daar volop voor gaan. Het geeft mij soms het gevoel dat mijn leven een doel mist; 'dat ik maar wat doe'. Ik werk niet concreet ergens naartoe, ik heb niet 1 instrument dat ik super goed kan spelen, ik specialiseer mij niet in 1 vakgebied en ik kan ook niet 1 recept heel goed maken. Als je met mij op een terras of in een restaurant zit, moet je veel geduld hebben. Ik heb altijd een vraag voor de bediening over de droogte van de wijn of over de ingrediënten van een gerecht.

Tegelijkertijd stel ik mezelf echter de vraag. Is het erg dat ik keuzes maken lastig vind? En ik denk dat het pas erg wordt op het moment dat je helemaal geen keuze maakt. Geen keuze is namelijk ook een keuze! Geen keuze maken zorgt ervoor dat anderen een keuze voor jou maken. En hoe aantrekkelijk dit soms klinkt, je zult echt zelf keuzes moeten maken. Keuzes maken staat gelijk aan jezelf ontdekken. Als iedereen altijd voor jou kiest, hoe weet je dan wat jij wilt? Hoe weet je wat jouw smaak is? Keuzes maken staat gelijk aan ontdekken waar je goed (en slecht) in bent en wat jouw passie is. Geen keuze maken staat gelijk aan stilstand. Je komt niet vooruit als je geen keuze maakt, je blijft stil staan. Uiteraard kan je bewust kiezen voor rust en tijdelijke stilstand, maar dat is niet wat ik bedoel. Wat ik bedoel is verlamming, niet kiezen uit angst om verkeerd te kiezen.

Dit alles maakt het helaas niet makkelijker om te kiezen. Wat nou als je wél verkeerd kiest? Keuzes maken is zo lastig omdat je keuze voor het één automatisch een afwijzing van het ander betekent. Dat is mijn reden waarom ik vaak niet kan kiezen. Wat ik dan doe is de voors en tegens afwegen en dit bespreken met iemand die mij goed kent. Op die manier is er iemand die mij een zetje kan geven. Iemand die met mij reflecteert wat het betekent als ik een bepaalde keuze maak. Iemand die mij eraan kan herinneren waarom ik ook alweer een bepaalde keuze heb gemaakt. Als ik dan na veel wikken en wegen die keuze heb gemaakt, is het het belangrijkste om geen spijt te hebben, tevreden te zijn met de keuze én met mezelf. En wat nou als het wel die verkeerde keuze is? Dan onthoud ik dat elk keuzemoment een leermoment is en dat ik voor een volgende keer beter weet wat ik wel wil!

Het meisje met de parel

Omdat ik in Delft geboren ben, ben ik een enorme fan van de kunstwerken van Johannes Vermeer. Deze Delftse schilder uit de 17e eeuw heeft prachtige werken geschilderd, waaronder 'Het meisje met de parel' en 'Het melkmeisje'. Deze werken zijn door de eeuwen heen gegroeid tot de meest geliefde schilderijen van de hele wereld. Voor mij zijn zij speciaal, omdat Vermeer gebruik heeft gemaakt van een grote hoeveelheid van de kleur ultramarijn; een blauw pigment wat wordt gevonden in het kostbare lapis lazuli. Kortom: een prachtige blauwkleur in een hele mooie compositie.

Helaas heb ik niet al het geld van de wereld en kan ik dus deze dure schilderijen niet kopen. Dus ik besloot een andere oplossing te verzinnen. Gelukkig lag deze oplossing hier direct bij mij om de hoek in Delft centrum, namelijk in Galerie De Kunstkop. Deze kunstenaar genaamd Rene Jacobs heeft namelijk 'Het meisje met de parel' verschillende karikaturen gegeven. In de ene schilderij heeft zij een beugel en bij de ander heeft zij een gasmasker op! Geweldig idee om op te hangen in mijn huisje. Helaas was de echte schilderij van het meisje met de beugel veel te duur voor mijn studentenportemonneetje, dus moest ik het met een kleiner (maar wel schattig) ontwerp doen. Het schilderijtje staat nu prominent in mijn kamer op de vensterbank. Ik ben er trots op!

Een paar maanden later werd de Blue Market georganiseerd in Delft. Een hippe markt met allemaal standjes van bekende winkels en kunstenaars in Delft. Tussen deze kraampjes stond ook Maarten Nielsen Gerlach met zijn mooie werken. Maarten is de creatieve motor achter La Staffa en is fotograaf en grafisch ontwerper. De basis is fotografie. Hij laat de beelden samensmelten tot een nieuwe, verfrissende werkelijkheid. Vaak met een glimlach en altijd verrassend, aldus een quote op zijn site.

Op de Blue Market was ik gecharmeerd van al wat daar gestald was op houten paletten. Eén werk sprong er voor mij bovenuit. Het was een schilderij waar 'Het melkmeisje', 'Het gezicht op Delft' en een afbeelding van graffiti tot elkaar waren gesmolten tot één prachtige compositie. Helaas was deze schilderij ook te duur voor mijn studentenportemonneetje, anders had deze ook direct gehangen in mijn huis. Gelukkig verkocht Maarten nog kleinere posters van de verschillende kunstwerken die hij eerder gemaakt had, waaronder zijn eigen karikatuur van 'het meisje met de parel' Deze dag heb ik haar niet kunnen kopen, maar ik ben van plan dat zeker te gaan doen. Ik zoek er dan een mooie lijst voor en ga deze ophangen gezamenlijk met de karikatuur van Rene Jacobs.

Dansen door de kamer (Little Story - Marian Verhaaren)

Zover mijn herinneringen gaan,
ga jij met me mee...

Vroeger verplicht samengebracht,
verdreven we samen de tijd
Maar we waren vrienden
en vriendschap is een keuze.

Tijd is niet datgene
dat een vriendschap sloopt

Dat doet onbegrip wel

Tijd scheidde vaak onze wegen,
maar nooit de vriendschap,
want het begrip,
werd nooit verwoest

Ik kom je tegen,
gewoon zomaar...
Dan is het altijd...
alsof het gisteren was.

Nu is het onze keuze
om uit vrije wil
bewust weer samen te zijn

Net als vroeger
dansen we weer door de kamer,
of praten we over onzin.
Gewoon omdat het kan.

Vriendschap.

Het genderkoekje (door gastblogger Mario)

Ik kreeg zojuist een appje van Arjan Hoek, die zich momenteel Arrepar de la Bonbonnièrre noemt op Facebook. Wat een malle meid! Ik zou een stuk schrijven voor op zijn weblog. Daar kan ik dan vandaag fijn aan werken.

Tijdens het sporten vroeg Arjan mij of ik het leuk zou vinden een stukje te schrijven op zijn weblog. Oftewel of ik zijn eerste gastblogger wilde zijn. “Ja natuurlijk!”, was mijn eerste reactie. Ik vind het heerlijk om te schrijven en doe dat de laatste tijd toch al vaak. Deze keuze was alvast snel en verdraaid gemakkelijk gemaakt. "Keuzes maken," daar gaat zijn weblog voornamelijk over. De laatste tijd heb ik mij verdiept in de wereld van de genderdiversiteit. We leven in een zoveel rijkere wereld dat de meeste mensen denken. Ik las wat hoofdstukken in het zeer toegankelijke boek: A guide to gender. Zo wordt daar de zogenaamde genderbread afgebeeld om uit te leggen op welke manieren gender voorkomt bij de mens. Biologisch (tussen de beentjes), hoe je je voelt (in het hoofd), waar je op valt (het hart) en hoe je je presenteert (alles buiten het huidoppervlak). Binnen al deze vier aspecten is er een range van man(nelijkheid) tot vrouw(elijkheid) waar te nemen.

Ik vind het reuze interessant om bij mezelf na te gaan waar ik hoor per genderdeelaspect. Het opende ook mijn ogen. Een vrouw of homo is al snel geneigd om te zeggen dat hij/zij valt op 'mannelijke gasten'. Maar welke aspecten van mannelijkheid zijn zo interessant? Een boerende naar zweet stinkende man die onderuitgezakt elke voetbalwedstrijd moet kijken die er gespeeld wordt en laaiend is als 'zijn cluppie' verliest? Persoonlijk: Mwah nou nee. Of juist een bodybuildertype die dag in dag uit op de sportschool te vinden is en die zich in zijn vrije tijd laat tatoeëren? Natuurlijk mogen die mensen zijn wie ze willen zijn en er zijn ook genoeg mensen die daar wel opvallen. Maar waarschijnlijk niet op allebei tegelijkertijd toch? Terwijl het in mijn ogen beide toonbeelden zijn van mannelijkheid qua uitstraling of in ieder geval mannelijk gedrag.

Soms heb ik ook wel te doen met mannen, hoor. Vrouwen zijn al een halve eeuw aan het strijden voor meer gelijke rechten. Geweldig wat vrouwen hebben bereikt! Maar 'de man' weet zich er maar moeilijk een houding aan te geven. Deze is inmiddels wat zachter, wat liever geworden. De metro-man, de pappa-dag, de haardrachten die zich bij mannen sneller lijken af te wisselen dan bij vrouwen, etc. Maar heeft de man hier ook om gevraagd? Heeft de man gestreden voor meer verlof rond de geboorte van zijn kind? Wil de man eigenlijk wel modieus zijn? Het lijken stiekem alle een soort 'moetjes' te zijn die gevolg zijn van diverse feministische golven. Hiermee worden de verschillen tussen mannen en vrouwen kleiner, maar is dit ook waar de man zich comfortabel bij voelt?

Het maakt niet uit in welke cultuur je een kijkje neemt of in welke periode ervan. Er lijkt altijd iets te zijn bij mannen waarbij zij op de een of andere manier hun mannelijkheid dienen te bewijzen. Vaak rond een jaar of 11. Een dier vangen en slachten of iets fysieks inspannends.

Als ik zo nu en dan een performance geef als mijn alter ego Mariolala, zijn queers en vrouwen überhaupt meestal enthousiast. Ze willen meer van haar weten of nog een gedichtje horen. Terwijl hetero's – en dan helemaal mannen vanaf 40 jaar – zich geen houding weten te geven, wegkruipen voordat ik bij ze ben of – als ik ze toch al onverwachts te grazen poog te nemen – weglopen tijdens een erotisch gedicht dat ik voordraag. Ook Facebook merk ik het. Uiteraard stromen er geregeld foto's van mij als Mariolala of een andere uitdossing waarin ik speel met mannelijkheid versus vrouwelijkheid. Nagenoeg nooit is er een heteroman die zo'n foto liket; hoe mooi de foto ook is. Soms denk ik: “Ach, ik heb ook maar weinig heteromannenvrienden, is vast ook grotendeels toeval”. Maar nee hoor, als ik een dag later een foto van een skyline deel, een artikel van de speld of een filmpje van Luckytv, dan wordt daar wel volop op gereageerd door heteromannen. Ze lijken bang te zijn, wellicht, om uitdagende genderfoto's te liken. 'Als mijn andere vrienden dit maar niet zien, anders denken ze dat ik ook zo ben' ofzoiets. Mannen in het algemeen zijn volgens mij doodsbang om hun mannelijkheid te verliezen. Om iets te doen waardoor ze nooit meer 'als man' zullen worden gezien door hun omgeving. Het lijkt een hardnekkig verschijnsel te zijn dat er maar niet uit lijkt te gaan. Zijn er ook vrouwen die bang zijn hun vrouwelijkheid te verliezen? Dan denkt menigeen toch meer aan zaken als de menopauze, onvruchtbaar blijken te zijn, of borstamputatie. Terwijl mannen bang zijn hun mannelijkheid te verliezen door teveel voor kinderen te zorgen, te lief te zijn, vrouwelijke kleren aan te trekken of om daarmee geassocieerd te worden. In mijn ogen gaat het 'de goede kant' op. Mannen worden zachter, vriendelijker, begripvoller, meer open minded. Als er strikt naar gedrag gekeken wordt, komen mannen en vrouwen dichter naar elkaar toe. Worden haast elkaars gelijken. Eigenlijk dus een soort homoseksuele relaties, als er gekeken wordt naar gedragingen, althans.

Inmiddels ben ik een beetje afgedwaald van het oorspronkelijke idee voor mijn stukje voor de weblog van Arrepar de la Bonbonnièrre. Heb ik weer.

Als het goed is staat hieronder een Nederlandse vertaling van 'the genderbread person'. Kijk er eens naar en kom erachter op welke fronten je meer mannelijk danwel meer vrouwelijk bent en in welke mate. Als er vragen over zijn ga ik daar met alle liefde op in!

Gastredacteur Mario van Megen

Chilipeper

"En ik had mijzelf nog zo voorgenomen om niet in mijn oog te wrijven na het snijden van de chilipeper; een onmisbaar ingrediënt van chili con carne".

Tongval

Ik: "Goh, volgens mij heb ik best een Italiaanse tongval".

Vriend M.: "Goh, laat eens zien." ~KLIK~