Zielsplanning

Iets dat weg is, verdwijnt niet. Het komt terug op een manier die jij niet verwacht.

Er zijn veel mensen die van mening zijn dat wij na de dood zullen belanden in de hemel of de hel. In de hemel vinden we eeuwige rust en heerlijkheid bij god en in de hel zullen we eeuwig branden. Nou geloof me: het leven is de hel en die vinden we niet na de dood. Dat blijkt weer uit de ellende die deze week in Boston gebeurde en de explosie van de kunstmestfabriek. En niet te vergeten de oorlogen en de honger die heerst over de wereld. Nee, het leven is bepaald geen paradijs: voor niemand niet. Men zegt weleens dat iedereen het kruis van Jezus moet dragen. Voor sommige is die van piepschuim en voor de ander is het kruis van beton.

Ik leef intens mee met de mensen die familieleden zijn verloren bij de bomaanslag in Boston. Welke zielen halen het in hun hoofd om zoiets te flikken?! Een plek van saamhorigheid en vreugde wordt ineens ruw verstoord door een projectiel van ellende en verderf. Dit raakt de mensheid tot diep in zijn bestaan. Een bestaan die zich alleen maar kan voortzetten door liefde en verbondenheid. Mensen zijn met hun zielen verbonden met elkaar en zullen altijd met elkaar te maken hebben in deze wereld.

Ik geloof dat de mens verschillende levens doormaakt. Een zogenaamde reïncarnatie, waarin we steeds opnieuw een leven leven als mens. De ziel is constant aan het leren. Jonge zielen hebben nog maar weinig levenservaring achter de rug en zullen veel meer levens moeten doorlopen. Oude zielen, daarentegen, hebben veel meer levens doorlopen. Als je dood gaat, maakt de ziel de balans op om vervolgens te kijken wat er nog valt te leren in het volgende leven (zielsplanning). Hoe meer de ziel leert, hoe dichter hij komt bij het ultieme: God. Vertalen we dat naar de Bijbel dan zien we dat Jezus een persoon was die super dicht bij God stond/staat. Hij is dus een ziel die enorm dicht bij staat en belangrijk is. Op aarde leerde hij de mens om dichter bij God te komen, m.a.w. hij leerde ons de ziel verder te ontwikkelen. Even voor de duidelijkheid: ik geloof dit en voor mij is het waarheid. Maar wat is waarheid? De ultieme waarheid is er niet. Er zijn meerdere waarheden.

Steeds blijft ook maar de vraag of we de dierbaren van dit leven ooit weer ontmoeten na de dood. Ook hier valt natuurlijk geen empirisch antwoord op te geven. Ik geloof diep in mijn hart dat wij die lieve mensen weer ontmoeten. Mijn motto hierbij is: 'Iets dat weg is, verdwijnt niet. Het komt terug op een manier die jij niet verwacht.' De ziel leeft na de dood voort in een soort van zielsfamilie. Die andere zielen reïncarneren op hun beurt ook weer in andere levens. Zo leer je lieve mensen ook weer in andere levens kennen. Maar dan op een andere manier!

Is het toeval als je iemand tegenkomt in dit leven waar je stapel op bent? Nee, dat had zo moeten zijn. Die twee individuen waren voorbestemd om elkaar te ontmoeten.

Shakespeare

To be, or not to be, that is the question:
Whether 'tis Nobler in the mind to suffer
The Slings and Arrows of outrageous Fortune,
Or to take Arms against a Sea of troubles,
And by opposing end them: to die, to sleep
No more; and by a sleep, to say we end
The Heart-ache, and the thousand Natural shocks
That Flesh is heir to? 'Tis a consummation
Devoutly to be wished. To die to sleep,
To sleep, perchance to Dream; Aye, there's the rub,
For in that sleep of death, what dreams may come,
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause. There's the respect
That makes Calamity of so long life:
For who would bear the Whips and Scorns of time,
The Oppressor's wrong, the proud man's Contumely,
The pangs of despised Love, the Law’s delay,
The insolence of Office, and the Spurns
That patient merit of the unworthy takes,
When he himself might his Quietus make
With a bare Bodkin? Who would Fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscovered Country, from whose bourn
No Traveller returns, Puzzles the will,
And makes us rather bear those ills we have,
Than fly to others that we know not of.
Thus Conscience does make Cowards of us all,
And thus the Native hue of Resolution
Is sicklied o'er, with the pale cast of Thought,
And enterprises of great pith and moment,
With this regard their Currents turn awry,
And lose the name of Action. Soft you now,
The fair Ophelia? Nymph, in thy Orisons
Be all my sins remembered.'

Hamlet

De toffee

Al heeft een toffee een hele mooie wikkel, de smaak kan echter goed tegenvallen. Behandel daarom elke toffee als een eigen identiteit en met veel respect. Ga dus niet alleen maar op de wikkel af. Proef dus van verschillende toffees om te weten welke je lekker vindt, maar proef niet te gehaast en beslis voorzichtig bij je keuze. Wees ook niet teleurgesteld als een toffeetje niet lekker smaakt. Er is nog een hele bak vol met andere toffees; er ligt vast wel een andere tussen die erg lekker is. En bedenk je bij het vinden van die lekkere, dat het de toffee is die bij je hoort en koester hem met al je liefde die je kan geven.

Vertel me

Waarom is het altijd toch de stekker die moet balen? En kan jij mij verschillende plekken aanwijzen op je lichaam die wij hurken noemen?

Denken

'Never regret: if it's good it's wonderful, if it's bad it's experience'

Volgens de astrologie ben ik een weegschaal, omdat ik geboren ben in de periode tussen 23 september en 22 oktober. Een van de kenmerken van weegschaal is dat hij heel erg besluiteloos kan zijn. Dit is aan de ene kant zeer negatief. Het kan heel lang duren voordat er eindelijk een besluit komt. Echter, er is nog een andere kant van de medaille: de weegschaal weegt alle kanten van de zaak zorgvuldig af totdat hij tot een besluit komt.

Dat laatste klopt in mij geval als een bus. Bijna bij alle activiteiten die ik onderneem, probeer ik veel aspecten mee te wegen en tracht ik zoveel mogelijk scenario's te vinden en hoe ik daarop moet anticiperen. Neurotisch?! Nee, ik denk gewoon te veel. Misschien is het volgende wel erg herkenbaar. Als ik me ergens op verheug, probeer ik daar een voorstelling van te maken. Met andere woorden: hoe iets in de toekomst zal zijn. Heel dom, want door te focussen op de toekomst vergeet je het heden. En bovendien zal datgene waar jij een visie van hebt gecreëerd negen van de tien keer tegenvallen, want het correspondeert niet met elkaar. Terwijl, als ik mezelf er heel neutraal had voor opgesteld (ik zie wel wat er gebeurt), het wellicht leuker was geweest.

Vorig jaar las ik een boek. Dat boek heette 'De helende kracht van acceptatie'. Het moraal van het boek? Accepteer wat er nu gebeurt. Als je alleen maar gaat zorgen maken over hetgeen wat er kan gebeuren of wat er zou hadden moeten gebeuren, dan word je daar niet gelukkiger van. "Geluk zit hem niet in het veranderen hoe je nu bent, maar in het ontspannen in het hoe je nu bent. Geen weerstand, maar zonder oordeel open staan voor alles wat er is. Door acceptatie van het leven zoals het zich voordoet neem je een grote blokkade weg en kan je energie weer vrij stromen". Kortom: een hele mooie filosofie waar men ook wat aan heeft.

Een soort gelijke filosofie is dat men nooit moet focussen op de weg die voor je ligt, want dan zie je niet wat er links en rechts gebeurt. Zo mis je misschien wel de leuke dingen in het leven. Gebeuren er negatieve dingen? Accepteer ze en ga door.